Για μένα ο Φλεβάρης, είναι ένας μήνας ανούσιος είχε δείξει της διάθεσής του, από τότε που ήμουν μικρή, να χάνω αγαπημένους ανθρώπους.
Μαζί με την 29.2.2024, έφυγε και η ψυχή της, αγαπημένης μου Σουζάνα (Ζάνα, Σούζυ, Σουζανακιιιιι), πολλά την έλεγα, με πλησίασε τότε με τον Σασμο γελούσε με όλα αυτά που έγραψα μετά από καιρό, ήθελε να κάνει ραδιόφωνο, αμέσως της πρότεινα το Κρήτη ραδιό Μελβούρνης.
Ξεκίνησε να κάνει εκπομπή.. με τους μήνες ήρθαμε ποιο κοντά, μου εμπιστεύτηκε και της εμπιστεύτηκα πράγματα.
Ήρθε η στιγμή που από το πρωί μέχρι το βράδυ γελούσαμε, μέχρι την τελευταία στιγμή.
Έλεγα σαν πλάκα, έλα τελευταία φορά με ακούς, μου είπε τοτες θα σε μπλοκαρο, τότε της είπα στο ραδιόφωνο κάτι που δεν άκουσε ποτέ… Τι ήταν για μένα η Σουζάνα, η αδερφή, η κολλητή, όταν με πρόσβαλαν, με μείωναν ως άνθρωπο στην δουλειά μου, εκείνη έκανε τα πάντα να με κάνει να πιστέψω σε αυτό που αγαπάω. Μπορεί αν μια μέρα δεν ήταν εκείνη καλά έκανα την πλάκα να χαμογελάσει.
Τελικά ήταν εκείνη που άκουσα για τελευταία φορά και έφυγε… Ένα μακρύ ταξίδι εκεί στον ουρανό, σαν φύλακας άγγελος μου. Τους νεκρούς δεν τους απιχαιραταμε τους κρατάμε ζωντανούς μέσα στην καρδιά μας.
Πέτα ψηλά… Σαν πεταλούδα στα λουλούδια… Ξέρω θα κάνεις εκπομπές εκεί ψηλά, “με μια βαλίτσα με μουσικές ανάσες”…. Σε αγαπάω πολύ, σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου… Στις Ινδίες δεν πήγαμε.. θα πάμε κάποτε… Πρόσεχε εκεί ψηλά!! Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ για όλα σα έκανες για εμένα!!
Εκτίμηση το μικιο σου ακυβέρνητο καράβι… Έτσι όπως με αποκαλούσες… Το γέλιο σου είναι χαραγμένο μέσα μου.
1/3/24
Α.Σ
