Τα πλοία που ένωναν το Ηράκλειο με τη Θεσσαλονίκη

Όλοι έχουμε ταξιδέψει με ένα πλοίο τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας.

Είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητας ειδικά των πιο ανέμελων στιγμών και εποχών μας, είτε αυτό είναι ένα καλοκαίρι.

Κι όμως παρόλο που αποτελεί μια μοναδική ανάμνηση με αρνητικό ή θετικό τρόπο συνηθίζουμε να ξεχνάμε λεπτομέρειες.

Συνήθως οι περισσότεροι θυμόμαστε τους “σκυλοπνίχτες” – όπως λέγονται στην αργκό, δηλαδή τα πλοία που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν κόσμο που όμως δεν είχε και άλλη επιλογή από το να ταξιδέψει με αυτά προς ένα συγκεκριμένο προορισμό.

Με αφορμή λοιπόν που δεν υπάρχει πλέον ακτοπλοϊκή σύνδεσης της Θεσσαλονίκης με το Ηράκλειο, “ψαχουλέψαμε” λίγο στο internet για να βρούμε πληροφορίες για τα πλοία που κάποτε πραγματοποιούσαν αυτό το δρομολόγιο μέχρι αρκετά πρόσφατα.

Μετά από περίπου 10 χρόνια το δρομολόγιο Ηράκλειο – Θεσσαλονίκη με πλοίο επέστρεψε για λίγο μετά κόπηκε έως σήμερα, δεν υπάρχει πλοίο να συνδέει  το Νότο με το Βορρά.  

Από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης σάλπαρε για τελευταία φορά  το επιβατικό – οχηματαγωγό πλοίο “Aqua blue” της Seajets.

“Δαίδαλος”

Το πλοίο που έφευγε από το Ηράκλειο προς Θεσσαλονίκη είναι ένα ιστορικό πλοίο των Μινωικών Γραμμών που ονομαζόταν “Δαίδαλος” το οποίο σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής πουλήθηκε το 2005.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εποχής από τη Εφημερίδα “Πατρίς” πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τον αποχαιρετισμό του πλοίου στο σαλόνι του, όπου ο πλοίαρχος τότε Πέτρος Γιαναντωνάκης είχε δηλώσει: «Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος διότι αποχωριζόμαστε ένα πλοίο που έχει αγαπηθεί από όλη την Κρήτη αλλά και από τον κυκλαδίτικο λαό και τη Β. Ελλάδα εφόσον λαμβάνουμε μηνύματα που δείχνουν την αγωνία αυτών των ανθρώπων που θέλουν ένα πλοίο για τη συγκεκριμένη γραμμή».

Το “Δαίδαλος” μετονομάστηκε σε Riviera Adriatica και στη συνέχεια σε Claudia Prima. Όσοι είχαν ταξιδέψει με το “Δαίδαλος” θυμούνται ότι η διαδρομή διαρκούσε τουλάχιστον 24 ώρες.

“Άνεμος”

Κάποτε υπήρχε μια εποχή που η Θεσσαλονίκη είχε πλοία που τη συνέδεαν με νησιά σε όλη την Ελλάδα μέχρι και την Κρήτη. Ένα από αυτά τα πλοία, ίσως το πιο ένδοξο από όλα ήταν ο “Άνεμος”.

Όπως διαβάζουμε σε παλαιότερο αφιέρωμα του seleo.gr ο Άνεμος ξεκίνησε τα δρομολόγια από τη Θεσσαλονίκη το 1988 και συνέχισε μέχρι και το 2000. Προορισμό είχε το Ηράκλειο, ωστόσο πραγματοποιούσε ενδιάμεσες στάσεις σε Σκιάθο, Σκόπελο, Σύρο, Τήνο, Μύκονο, Πάρο, Νάξο, Σαντορίνη. Με τόσες στάσεις λογικό ήταν να φτάνει στο Ηράκλειο μετά από 27 ώρες. Τα δρομολόγια γινόντουσαν τρεις φορές την εβδομάδα για το καλοκαίρι και δύο για το χειμώνα. Είχε μήκος 120 μέτρα και χωρούσε 1.150 επιβάτες και 170 ΙΧ. Για όσους δεν ήθελαν να περάσουν το πολύωρο ταξίδι στο κατάστρωμα, το πλοίο διέθετε 250 κλίνες”.

Ο ανταγωνισμός στάθηκε η αιτία για να σταματήσουν τα δρομολόγια του θρυλικού “Ανέμου”, καθώς το 2000 κάνει την εμφάνισή του ένα δεύτερο πλοίο που έκανε το ίδιο δρομολόγιο, το  “Ελ Γκρέκο”. Μετά από λίγα χρόνια μετονομάστηκε σε “Παναγία Μυρτιδιώτισσα”, ενώ αργότερα αγοράστηκε από την NEL Lines, η οποία το “βάφτισε” “Aqua Maria”. Το πλοίο σήμερα έχει πια “συνταξιοδοτηθεί” και αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

“Αδρίας”

Αν πάμε πιο παλιά θα θυμηθούμε το πλοίο Αδρίας που ναυπηγήθηκε το 1893, από την Belfast Steamship Company, στην Αγγλία και ονομάσθηκε Magic. Ήταν 1627 τόννων, ταχύτητας 17 κόμβων και μήκους 311,3 ποδών. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. To 1918 άλλαξαν την ονομασία του σε Classic. To 1924 πουλήθηκε στη City of Cork Steam Packet Co. To χειμώνα εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Fishguard-Cork και το καλοκαίρι έκανε κρουαζιέρες στη Σκωτία. Αυτή την περίοδο μετονομάστηκε Killarney, που ήταν το όνομα ενός καταπράσινου μέρους της Ιρλανδίας.

To 1931 το απόκτησε η Coast Lines. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούσε πλωτή αποθήκη στο Rosyth. To 1947 αγοράστηκε από τη Bury Court Shipping Co, συμφερόντων του Δ. Βεργωτή. Άλλαξε όνομα σε σε Αττική και έκανε δρομολόγια μεταξύ Μασσαλίας-Γένοβας-Πειραιά-Βυρητού-Χάιφας-Αλεξάνδρειας. To 1948 πουλήθηκε στην Ηπειρωτική ως Αδρίας. Εκτελούσε Δρομολόγια από Πειραιά και Θεσσαλονίκη για Κρήτη, Χίο και Ρόδο. Στις 6 Οκτωβρίου του 1951 προσάραξε στη Φαλκονέρα, πάνω σε δύο διαφορετικές ξέρες, όπου δημιουργήθηκε ρήγμα 12 μέτρων. Στη συνέχεια έγιναν προσπάθειες διάσωσης, με αρχική επιτυχία, αλλά μια κακοκαιρία που ακολούθησε έγινε η αιτία να κοπεί στη μέση και να βυθιστεί. Από το ναυάγιο αυτό χάθηκε μόνο ένας επιβάτης. Την εποχή αυτή ήταν 58 ετών.

Κάποιος που ταξίδευε με το «ΑΔΡΙΑΣ» διηγήθηκε τις φοβερές στιγμές που έζησε. Αποσπασματικά αναφέρει:

«Στις 5 του Οκτώβρη του 1951 στα Χανιά έκανε «τον κατακλυσμό του Νώε». Είχα έρθει από το χωριό, τον Καμπανού Σελίνου, στο σπίτι του θείου μου του Στέλιο (Μπουλταδάκη, δ/ντή, τότε, Γεωργίας Κρήτης) κι είχα πάει στο πρακτορείο: «Συνεργαζόμεναι Ατμοπλοΐαι Τόγια» κι είχα βγάλει εισιτήριο, κατάστρωμα (δρχ. 59.000) γι’ απόψε το βράδυ: Σούδα – Πειραιά, με το πλοίο «ΑΔΡΙΑΣ».

Και συνεχίζει: «Το πλοίο είχε γείρει απελπιστικά σχεδόν βυθιζόταν. Ήταν από κάτω κόκκινο, θυμάμαι, από το φως των δαιμονισμένων αφρών… Πλάι μας, μέσα στα νερά, δύο γυναίκες θαρρώ πνιγμένες, χτυπιόνταν στους βράχους και στο τοίχωμα του πλοίου η μια είχε την τσάντα της ανοιχτή στον ώμο της… κρεμασμένη. Κι άλλοι δυο, παρέκει… δεν ξέρω αν σώθηκαν…».