Connect with us

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Ένα θρυλικό για την πόλη πλοίο της Nomikos Lines που ένωνε την Θεσσαλονίκη με όλο το Αιγαίο

Το Μάιο του 1988, ξεκινούσε τα δρομολόγια του ο Άνεμος. Ένα θρυλικό για την πόλη πλοίο της Nomikos Lines που ένωνε την Θεσσαλονίκη με όλο το Αιγαίο, αφού ξεκινούσε από εδώ και έπιανε Σκιάθο, Σκύρο, Σύρο, Πάρο, Σαντορίνη και κατέληγε Ηράκλειο μετά από μια μέρα και κάποιες ώρες, ανάλογα με τις καθυστερήσεις στα λιμάνια. Αργότερα έβαλε στο πρόγραμμα του και άλλους προορισμούς, όπως η Σκόπελος, η Σύρος, η Νάξος και η Μύκονος.

Το πλοίο έπαιρνε 1.150 επιβάτες και 170 αυτοκίνητα και ανεβοκατέβαινε 3 φορές την εβδομάδα. Αν είχες χρήματα επέλεγες καμπίνα με κλίνη, αφού διέθετε 250 κλίνες. Αν δεν είχες επέλεγες κατάστρωμα ή την έβγαζες στα σαλόνια. Εκεί άρχιζε και η περιπέτεια. Που είχε από όλα.

Το καλοκαίρι του 1989 αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην Σαντορίνη. Βγάλαμε εισιτήρια καταστρώματος και κατεβήκαμε στο λιμάνι μια ωρίτσα πριν την αναχώρηση. Το πλοίο είχε καθυστέρηση από προηγούμενα λιμάνια και φύγαμε με καθυστέρηση μερικών ωρών από τη Θεσσαλονίκη. Πιάσαμε ένα απάνεμο μέρος, στρώσαμε τους υπνόσακους, ανοίξαμε βιβλία και ένα walkman της εποχής, που ήθελε αλλαγή μπαταριών κάθε δυο κασέτες και ξεκίνησε η περιπέτεια. Η αλμύρα του Αρχιπελάγους ήταν το θετικό του πράγματος. Η μπίχλα στα πατώματα, κάτι ηλικιωμένες που ζαλίζονταν εντός και ξερνούσαν πλάι μας, το κλάμα ενός μωρού που δεν άντεχε την ταλαιπωρία και ακόμα ηχεί στα αυτιά μου ήταν αυτά που συνόδευαν τις σχεδόν εικοσιτέσσερις ώρες που περάσαμε εντός του.

Κάποια στιγμή είχα ανακαλύψει θαρρώ κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά του για να περάσει η ώρα. Είχα εξερευνήσει σαλόνια πρώτης, δεύτερης, τουριστικής, είχα περάσει έξω από κουζίνες, μαγειρεία, καμπίνες και αμπάρια, πάρκινγκ και ότι άλλο ήταν ορατό και αόρατο. Οι ώρες από ένα σημείο και έπειτα δεν περνούσαν, κόντευε Δεκαπενταύγουστος το πλοίο είχε χάζι. Είχε γυναίκες που κατέβαιναν στην Μεγαλόχαρη για προσκύνημα, φορτηγατζήδες που πήγαιναν στην Κρήτη να φορτώσουν λάδια, ζευγάρια σαν και μας που πήγαιναν τις πρώτες διακοπές με λεφτά από τις δουλειές τους, οικογένειες που έστρωναν τραπεζομάντηλα στο κατάστρωμα με κολατσιό. Είχε ανέκδοτα με το όνομα του πλοίου, που μόνο Άνεμο δεν το έλεγες με τις καθυστερήσεις του, είχε καμάκι της εποχής σε τουρίστριες, τάβλι πολύ, φρικιά που έκαναν διαλογισμό στην ανατολή, καπνό από το φουγάρο και υπομονή. Είχε τα νιάτα μας. Πιο δύσκολος ήταν ο γυρισμός, όμως η θέα της πόλης από την μεριά της θάλασσας ήταν μοναδική και σε αποζημίωνε.

Κάποια στιγμή το πλοίο πουλήθηκε στην ΝΕΛ και ονομάστηκε Aqua Maria, από τη Θεσσαλονίκη σταμάτησε να σαλπάρει γύρω στο 2000. Πίσω έμειναν  οι αναμνήσεις μας και χάθηκε έξοδος της πόλης προς τη θάλασσα. Αυτό το καλοκαίρι το λιμάνι της πόλης μοιάζει ξανά νεκρό και η πόλη ξεκομμένη.

 

 

Αν έχετε και σεις εικόνες από τον Άνεμο και μια ανάμνηση να μοιραστείτε μαζί μας στείλτε την στο parallaximagazine@gmail.com ή με μήνυμα στο στο fb της parallaxi www.facebook.com/Parallaxi/inbox/

Ο Άνεμος! Ναι θυμάμαι!

Θυμάμαι τις διακοπές στην Πάρο το ‘90. Μέχρι να φτάσουμε παίζαμε Scrable και Όνομα/Ζώο/ Φυτό και μια έξτρα στήλη με τα μπαράκια της Θεσσαλονίκης. Στη επιστροφή, και αφού είχαμε φάει όλα τα λεφτά μας, να μετράμε τους Θεμιστοκλήδες και τους Όμηρους, δραχμές είχαμε τότε, μπας και πάρουμε αυτό το κάτι σαν καφές στο πλοίο το πρωί.

Θυμάμαι άλλη φορά, παραμονές Δεκαπενταύγουστου, να μην υπάρχει χώρος πουθενά. Το πλοίο ήταν γεμάτο με μεγάλες οικογένειες Ρομά που πήγαιναν στην Παναγιά της Τήνου και άπλωναν όπου έβρισκαν τις τεράστιες πολύχρωμες κουβέρτες τους.

Θυμάμαι το άγχος μου κάθε φορά που έπιανε Σύρο, μήπως και δεν προλάβει να κατέβει ο συμπαθητικός παππούς που πουλούσε τις χαλβαδόπιτες.

Θυμάμαι να περπατάω ψάχνοντας για θέση έξω και τα σταράκια μου να κολλάνε απ’ τους χυμένους καφέδες.

Θυμάμαι το ‘91, όταν κλήθηκα να δουλέψω αναπληρώτρια νηπιαγωγός στη Σαντορίνη. Ήταν τέλος Σεπτέμβρη και το πλοίο έφευγε άδειο σχεδόν. Πολύς χώρος για τα υπάρχοντά μου, δυο σάκους, τη γάτα μου τη Μάρτζυ και το γουώκμαν που έπαιζε Tracy Chapman.

Δυο χρόνια στη Σαντορίνη, αρκετά ταξίδια. Θυμάμαι όμως και τις κούτες που έστελνε μαζί του η μάνα μου. Και ΄γω να τρέχω στον Αθηνιό και να περιμένω τον πολυπόθητο Άνεμο, το πολυπόθητο φαγητό της μαμάς.

Θυμάμαι τον άνεμο να με μαστιγώνει στο κατάστρωμά του τον Απρίλιο του ‘95 και τον καλό μου να με κρατάει αγκαλιά.

Θυμάμαι το Αιγαίο, που μόνο ο Άνεμος του ‘δινε αυτό το μοναδικό μπλε σκίζοντας τα νερά του. Θυμάμαι τη κάθε του γωνιά. Θυμάμαι την κάθε μυρωδιά. Ναι, μύριζε νιάτα. Τα νιάτα μας! Σ’ ευχαριστώ Γιώργο γι’ αυτό το ταξίδι! Ένα ακόμα με τον Άνεμο!

Σπέρη Καραμπατάκη

Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

HSC Power Jet - MyFavoriteshipsgr

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Ηράκλειο – Κυκλάδες με το Power Jet

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Με το Sporades Star στα Κύθηρα

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Αργοσβήνει το αγαπημένο της Τήνου

Seajets - My Favorite Ships gr

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Η Sea jet στο Σαρωνικό

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Με το ¨SuperStar¨ στα Κύθηρα, πιθανή δρομολόγηση του

ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ

Το “Mykonos Magic” …βγαίνει στο Αιγαίο

More in ΝΑΥΤΙΛΙΑ - ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΛΟΙΑ