Σε μια εποχή που θα έπρεπε η κοινωνία να έχει κάνει βήματα προς την αποδοχή και την ισότητα, τα περιστατικά διακρίσεων εξακολουθούν να μας θυμίζουν πόσο δρόμο έχουμε ακόμη να διανύσουμε.
Πρόσφατα, καλλιτέχνης με θέμα υγείας στα χέρια – γεγονός που δεν τον εμπόδισε ποτέ να εκφράζεται μέσα από τη μουσική – απευθύνθηκε σε κατάστημα διασκέδασης που αναζητούσε νέους τραγουδιστές. Η απάντηση που έλαβε δεν αφορούσε τις ικανότητές του, ούτε το πάθος του για το τραγούδι, αλλά την αναπηρία του. Το κατάστημα προτίμησε να «κόψει τα φτερά» ενός ανθρώπου με ταλέντο, απορρίπτοντάς τον όχι για όσα μπορεί να προσφέρει, αλλά για την εικόνα που εκείνοι θεωρούν «πρότυπο».
Η πράξη αυτή αναδεικνύει ένα μεγαλύτερο ζήτημα, τις αόρατες, αλλά βαθιά πληγωτικές, διακρίσεις που υφίστανται ακόμα τα άτομα με αναπηρία. Το 2025, μιλάμε για ίσα δικαιώματα, για ενσωμάτωση και για αποδοχή· όμως στην πράξη συχνά συναντάμε το αντίθετο.
Η κοινωνία και ιδιαίτερα ο χώρος της τέχνης – που κατεξοχήν υποτίθεται ότι αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα – οφείλει να στηρίζει και να αναδεικνύει τους ανθρώπους που τολμούν να εκφράζονται, ανεξάρτητα από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν. Γιατί το ταλέντο, η ψυχή και η φωνή ενός καλλιτέχνη δεν μετριούνται σε στερεότυπα και περιορισμούς, αλλά στην ικανότητά του να αγγίζει τον κόσμο.
Το περιστατικό αυτό δεν πρέπει να περάσει στα «ψηλά». Είναι καθήκον όλων μας να αναδεικνύουμε τις αδικίες, να στεκόμαστε δίπλα στα ΑμεΑ και να απαιτούμε ίσες ευκαιρίες για όλους.
Α.Σ./ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΟΛΙΑ 25/9/25
