Ορμώμενος από την δημόσια παρέμβαση της Αρχιτεκτονος κ Ειρήνης Ζαχαριάδη που τόλμησε να πει δυνατά όσα πολλοί ψιθυρίζουν εδώ και καιρό: ότι το Ηράκλειο έχει χάσει τον προσανατολισμό του και η πόλη βυθίζεται όλο και περισσότερο στην στασιμότητα έρχομαι να θέσω ορισμένες δικές μου απόψεις..
δεν είμαι Ηρακλειώτης από καταγωγή.
Είμαι, όμως, Ηρακλειώτης από επιλογή.
Εδώ ζω, εδώ εργάζομαι, εδώ μεγαλώνει το παιδι μου. .
Και γι’ αυτό, οφείλω να μιλήσω – όχι σαν πολιτικός αντίπαλος, αλλά σαν πολίτης που πονάει βλέποντας μια πόλη να μαραζώνει μέρα με τη μέρα.
Ως ψυχίατρος, γνωρίζω πως η άρνηση είναι το πρώτο στάδιο κάθε παθολογίας.
Όταν κάποιος επιμένει ότι “όλα πάνε καλά”, την ώρα που το σώμα του φωνάζει το αντίθετο.
Αυτή ακριβώς την εικόνα δίνει σήμερα το Ηράκλειο:
μια πόλη κουρασμένη, ακατάστατη, ανοργάνωτη, αλλά με μια διοίκηση που εξακολουθεί να μιλά για “πρόοδο” και “αναβάθμιση”.
Η καθαριότητα είναι το πρώτο σύμπτωμα παραμέλησης.
Στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες, βλέπει κανείς μια σταθερή εικόνα εγκατάλειψης.
Οι πολίτες έχουν πάψει να διαμαρτύρονται – όχι επειδή ικανοποιήθηκαν, αλλά επειδή συνήθισαν την ακαταστασία.
Αυτό, κύριε Δήμαρχε, είναι η πιο επικίνδυνη μορφή αποδοχής: η εσωτερική παραίτηση.
Η κυκλοφορία θυμίζει άσκηση υπομονής.
Κάθε ημέρα, το κέντρο πνίγεται σε έργα χωρίς ορατό τέλος.
Οι δρόμοι μετατρέπονται σε λαβύρινθο και οι οδηγοί σε “πειραματόζωα” αστικού σχεδιασμού.
Μια πόλη που δεν σέβεται τον χρόνο των πολιτών της, δεν μπορεί να λέγεται σύγχρονη.
Το νερό – στοιχειώδης δείκτης ποιότητας ζωής – παραμένει ζήτημα τύχης. Άλλοτε καθαρό, άλλοτε θολό, άλλοτε “υπό παρακολούθηση”.
Σε ποια ευρωπαϊκή πόλη του 2025 μπορεί να συμβαίνει αυτό χωρίς καμία πολιτική ευθύνη;
οι πολίτες δεν ζητούν θαύματα.
Ζητούν σεβασμό, διαφάνεια και συνέπεια.
Ζητούν να δουν έργα που ολοκληρώνονται, όχι μακέτες και φωτογραφίες εγκαινίων.
Ζητούν ένα Δημαρχείο παρόν στην πόλη, όχι αποκομμένο πίσω από ανακοινώσεις και “στρατηγικά σχέδια”.
Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης των έργων που παραμένουν ανοικτά επί χρόνια;
Πού πήγαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια που ανακοινώσατε για αναπλάσεις και πράσινες υποδομές;
Γιατί οι συνοικίες μένουν στο περιθώριο, ενώ όλη η προσοχή συγκεντρώνεται σε “βιτρίνες” του κέντρου;
Και κυρίως: γιατί λείπει ο διάλογος με τους πολίτες; Πότε ακούσατε τελευταία φορά τι πραγματικά χρειάζονται;
Και δεν νοσεί από έλλειψη χρημάτων ή ιδεών, αλλά από έλλειψη ψυχής, προσανατολισμού και ευθύνης.
Η πόλη χρειάζεται θεραπεία – όχι άλλες δικαιολογίες.
Χρειάζεται ηγεσία που να ακούει, να συντονίζει, να εμπνέει.
Όχι διαχείριση της στασιμότητας.
Αν κάτι διδάσκει η ιατρική, είναι ότι ο ασθενής που αρνείται την κατάσταση του, δεν θεραπεύεται ποτέ.
Το ίδιο ισχύει και για μια πόλη.
Με σεβασμό αλλά και ευθύτητα,
Ψυχίατρος – Κάτοικος Ηρακλείου
