Η ζωή παίζει το χειρότερο της παιχνίδι, κανείς δεν ξέρει πότε θα είσαι καλά και πότε όχι.
Για εμένα η ζωή με μαχαίρωσε χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς μου πήρε ότι πολύτιμο είχα στην ζωή να ΖΩ!
Ηταν 14 Φλεβάρη οταν μιλήσαμε για τελευταία φορά, πόσο χαρούμενη ήσουν.. θυμάσαι μου είπες δεν θα σε αφήσω μόνο ποτέ, κάπου εκεί ο θεός θα γελούσε… με όσα σχεδιάζαμε…
Να γινόσουν καλά και να ζούσαμε την ζωή μας, να κάναμε οικογένεια… Τελικά…. Σε πήρε κοντά του, γιατί έδινες χαρά στον κόσμο, βοηθούσες, αγαπούσες αληθινά, ήσουν ένας ζωντανός άγγελος, τώρα έβγαλες φτερά για να πετάξεις ψηλά….
Οταν σου εβαλαν το οξυγόνο είπες… το οξυγόνο θυμήθηκες οτι είμαι εγώ… Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ… θα με ακολουθεί από εδώ και πέρα…
Δεν θέλω να βλέπω γιατρούς και νοσοκομεία…
Σου υπόσχομαι θα προσέχω μέχρι να σπάσει πλάκα και ο θεός μαζί μου και να είμαστε μαζί!
Να προσέχεις μικρή φραουλίτσα …. Να χαμογελάς και όταν δεν είσαι καλά θα σε περιμένω να κουβεντιάζουμε όπως εμείς ξέραμε…
Σου υπόσχομαι θα προσέχω την Μαμά σου, σαν την δική μου που δεν είχα ποτέ…
Καλό ταξίδι…. Σε αγαπάω πολύ.. Τα δάκρυα πέφτουν… βροχή…
Εκτίμηση Ανδρέας Παναγιωτάκης (Το κυδώνι σου)
