Του Ανδρέα Παναγιωτάκη
Δημοσιογράφου, kretenews.gr
Έχω κουραστεί. Κουράστηκα να βλέπω τη δημοσιογραφία να φιμώνεται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει “σεβασμός”. Κουράστηκα να δίνουμε μάχη για να κάνουμε απλά τη δουλειά μας — τη νόμιμη, την καθαρή δουλειά μας — και κάθε φορά να ξεφυτρώνει μια νέα “δικαιολογία”.
Μια μέρα φταίει το ένα, την άλλη το άλλο. Πάντα κάτι θα βρεθεί για να μας σταματήσουν. Όχι γιατί παρανομούμε — αλλά γιατί ενοχλούμε. Ενοχλούμε με την παρουσία μας, με την αλήθεια που θέλουμε να καταγράψουμε, με την ειλικρίνεια που δε χωράει στα πλαίσια τους.
Εμείς είμαστε οι πρώτοι που σεβόμαστε τον νόμο. Οι πρώτοι που σεβόμαστε τον κάθε εργαζόμενο — τον σεκιούριτι που στέκεται όρθιος μες στο κρύο, τον υπάλληλο που κάνει τη βάρδια του χωρίς φωνές, χωρίς εγωισμό. Αυτοί είναι άξιοι άνθρωποι, που τιμούν τη στολή τους και τη δουλειά τους.
Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι οι λίγοι, που χαλάνε την εικόνα των πολλών. Που νομίζουν πως η στολή τούς κάνει εξουσία. Που νομίζουν πως μπορούν να φιμώσουν τον δημοσιογράφο, που πάει την δουλειά του να κάνει, να βγάλει το ψωμί του, να τον ταπεινώσουν, να του δείξουν ποιος “κάνει κουμάντο”.
Αυτοί είναι που φτιάχνουν εχθρούς. Αυτοί είναι που δεν αφήνουν τους νόμιμους να εργαστούν σωστά. Αυτοί είναι που ρίχνουν λάσπη σε ένα επάγγελμα τίμιο, όπως είναι το δικό τους.
Και η πικρία μου δεν είναι απλώς δημοσιογραφική. Είναι ανθρώπινη. Γιατί αν δε σεβόμαστε ο ένας τη δουλειά του άλλου, τότε τι κοινωνία είμαστε; Αν ο δημοσιογράφος πρέπει κάθε φορά να απολογείται επειδή κάνει το καθήκον του, να κάνει την δουλειά του, σωστά, τότε ποιος μένει να πει την αλήθεια;
Ό,τι κι αν κάνουν, η φωνή δε θα σβήσει. Ούτε η δική μου, ούτε κανενός που πιστεύει στην τίμια δουλειά, στην αλήθεια, στον νόμο και στον σεβασμό.
Κι αν πικραίνομαι, είναι γιατί ξέρω πως μπορούμε καλύτερα.
