Ζούμε σε μια εποχή που η ισότητα των φύλων συζητιέται παντού, όμως ακόμα υπάρχουν άνδρες που βλέπουν τις γυναίκες όχι ως συντρόφους, αλλά ως «παρόχους». Τους βλέπεις να δέχονται με ευκολία τα δώρα, τα δείπνα, τα ταξίδια — όλα πληρωμένα από εκείνη. Εκείνη που αγαπά, που δίνει, που στηρίζει. Εκείνη που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή μια σχέση, πιστεύοντας ότι η αγάπη σημαίνει προσφορά.
Και όμως, πίσω από το χαμόγελο και τα “σ’ αγαπώ” τους, εκείνοι ζουν μια διπλή ζωή. Κρυφά μηνύματα, ψέματα, δικαιολογίες. Μια ζωή γεμάτη εγωισμό και αχαριστία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η γυναίκα δίπλα τους δεν είναι ΑΤΜ, ούτε υπηρέτρια. Είναι άνθρωπος, με ψυχή, αξιοπρέπεια και όρια.
Και τότε έρχεται η στιγμή που εκείνη φεύγει. Ξαφνικά, ο άνδρας που την θεωρούσε δεδομένη, χάνει το στήριγμά του. Και εκεί αρχίζει ο θυμός. Όχι γιατί την αγαπούσε πραγματικά — αλλά γιατί έχασε την άνεση, την ασφάλεια, το «δεδομένο». Τότε θυμάται τι είχε. Όμως είναι αργά.
Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν είναι ότι μια γυναίκα δεν φεύγει ποτέ χωρίς λόγο. Έχει ήδη ματώσει σιωπηλά πριν πάρει την απόφαση να απομακρυνθεί. Και όταν το κάνει, δεν υπάρχει επιστροφή.
Ας μάθουν λοιπόν κάποιοι άνδρες ότι η αξιοπρέπεια μιας γυναίκας δεν αγοράζεται. Ότι η αγάπη δεν είναι λογαριασμός κοινής ωφέλειας. Και πως το «δεδομένο» που είχαν, δεν θα το ξαναβρούν εύκολα — γιατί το έχασαν από δική τους επιλογή. Α.Σ
