‘Γράφει η Αγγελική Σ.
Δεν έχουν τέλος τα θύματα στην άσφαλτο της Κρήτης. Καμιά φορά δεν φταίνε οι δρόμοι μόνο, αλλά η αγάπη μας για το γκάζι και την προσπέραση! Έχουμε δει τους δρόμους της Κρήτης ότι είναι “πίστα” αγώνων.
Χωρίς να υπολογίζουμε την ανθρώπινη ζωή είτε την δική μας, είτε του συνανθρώπου μας.
Καθημερινά μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε πράγματα που είναι να κάνεις τον σταυρό σου.
“Πατέρας έδωσε το αυτοκίνητο σε παιδί 8 ετών…. Τροχαίο με το κινητό στο χέρι… Βαφόταν και δεν κρατούσε το τιμόνι… Έπινε καφέ… και το χέρι του στο παράθυρο… Έκανε σούζες έξω από το σχολείο για να βρει κοπέλα…”
Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσαν να ήταν σκηνές σε κάποιο σήριαλ, αλλά είναι καθημερινές εικόνες στους δρόμους της Κρήτης. Ναι “Γλυκό” το γκαζάκι, “μαγκιά” η προσπέραση βλέποντας “Ν” μπροστά σου ότι είναι καινούργιος οδηγός.
Σε δρόμο σε σχολείο, η πινακίδα λέει να πηγαίνεις με ταχύτητα 30. Ο άλλος σου αναβοσβήνει τα φώτα, επειδή δεν τρέχεις, μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα και βάζει σε κίνδυνο το αυτοκίνητο που έρχεται, μάλιστα σου κορνάρει βρίζοντας.
Να το κάνεις τι; να πας πιο νωρίς στην δουλεία σου;
Άλλη περίπτωση, τρέχει με 100 km/h μέσα σε κατοικημένη περιοχή, το άλλο όχημα έχει ανάψει το φωτεινό σηματοδότη να στρίψει αριστερά. Βλέπεις έρχεται καταπάνω σου και στρίβει προς την μεριά που στρίβει το όχημα χωρίς να ανάψει φλάς. Γιατί πρέπει να οδηγούν έτσι; Δηλαδή φταίει ο δρόμος και εδώ; Ξέρουμε δεν έχουμε φωτισμό στους δρόμους, πεζοδρόμια που έχουν χτίσει και τα έχουν κάνει αυλή. Δρόμους που τους λένε αυτοκινητόδρομους, αλλά μόνο αυτό δεν είναι. Με όλα αυτά που δεν υπάρχουν στους δρόμους μας θα έπρεπε να είμαστε περισσότερο προσεχτικοί.
Με πόσο αίμα πια πρέπει να ζωγραφίσουν τους δρόμους μας ακόμα; Πόσες οικογένειες πρέπει να βάλουν τα μαύρα; Μήπως ήρθε η ώρα να μαθαίνουν τα παιδιά από το σχολείο τα σήματα και όλο το πακέτο μήπως να μάθουν να οδηγούν σωστά; θα μου πείτε λέω χαζομάρες, όμως πρέπει να βάλουμε ένα λιθαράκι να βάλουμε ένα τέλος σε αυτές τις μαύρες σελίδες του νησιού!