Σχεδόν δύο δεκαετίες πριν το ναυάγιο του Τιτανικού, μία από τις πιο μελανές σελίδες στη ναυτική ιστορία, υπήρχε το ένα άλλο πλοίο που διαφημιζόταν ως μεγάλο τεχνολογικό κατόρθωμα.
Το Western Reserve ήταν ένα από τα πρώτα φορτηγά πλοία από χάλυβα που διέσχισαν τις Μεγάλες Λίμνες. Κατασκευασμένο για να σπάει ρεκόρ ταχύτητας, το φορτηγό πλοίο μήκους 91 μέτρων που οι εφημερίδες ονομάζουν «το λαγωνικό της ενδοχώρας» υποτίθεται ότι ήταν ένα από τα πιο ασφαλή πλοία που επιπλέουν. Ο ιδιοκτήτης του Peter Minch ήταν τόσο περήφανος για αυτό που πήρε μαζί του τη γυναίκα του και τα μικρά παιδιά του για ένα καλοκαιρινό ταξίδι τον Αύγουστο του 1892.
Καθώς το πλοίο έμπαινε στον κόλπο Whitefish του Lake Superior (της μεγαλύτερης των Μεγάλων Λιμών) μεταξύ Μίτσιγκαν και Καναδά στις 30 Αυγούστου, έπεσε μια θύελλα. Χωρίς φορτίο, το πλοίο επέπλεε ψηλά στο νερό. Η καταιγίδα το χτύπησε μέχρι να ραγίσει στη μέση. Είκοσι επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας Minch. Ο μόνος επιζών ήταν ο τροχοφόρος Harry W. Stewart, ο οποίος κολύμπησε για περισσότερο από 1,5 χλμ μέχρι την ακτή μετά την ανατροπή της σωσίβιας λέμβου του.
Για σχεδόν 132 χρόνια, η λίμνη έκρυβε τα συντρίμμια. Τον Ιούλιο, εξερευνητές από την Ιστορική Εταιρεία Ναυαγίων των Μεγάλων Λιμνών εντόπισαν το Δυτικό Καταφύγιο στην Άνω Χερσόνησο του Μίσιγκαν. Η εταιρεία ανακοίνωσε την ανακάλυψη το Σάββατο στο ετήσιο Φεστιβάλ Πλοίων Ghost στο Manitowoc του Ουισκόνσιν.
«Υπάρχει μια σειρά από ταυτόχρονες ιστορίες που το κάνουν αυτό σημαντικό», είπε ο εκτελεστικός διευθυντής της εταιρείας, Bruce Lynn, σε μια τηλεφωνική συνέντευξη.
«Τα περισσότερα πλοία ήταν ακόμα ξύλινα. Ήταν ένα τεχνολογικά προηγμένο πλοίο. Ήταν μια διάσημη οικογένεια εκείνη την εποχή. Έχετε αυτό το νέο πλοίο, που θεωρείται ένα από τα πιο ασφαλή στη λίμνη, νέα τεχνολογία, ένα μεγάλο, μεγάλο πλοίο. (Η ανακάλυψη) είναι ένας άλλος τρόπος για να κρατήσουμε αυτή την ιστορία ζωντανή».
Ο Darryl Ertel, ο διευθυντής θαλάσσιων επιχειρήσεων της εταιρείας, και ο αδελφός του, Dan Ertel, πέρασαν περισσότερα από δύο χρόνια αναζητώντας το Western Reserve.
Οι Μεγάλες Λίμνες μπορεί να είναι πιο επικίνδυνες από τους ωκεανούς
Οι Μεγάλες Λίμνες έχουν διεκδικήσει χιλιάδες πλοία από το 1700. Ίσως το πιο διάσημο είναι το Edmund Fitzgerald, ένας μεταφορέας μεταλλεύματος που παγιδεύτηκε σε μια καταιγίδα τον Νοέμβριο του 1975 και βυθίστηκε στο Whitefish Point σε απόσταση 160 χιλιομέτρων από το Western Reserve. Όλοι οι επιβαίνοντες σκοτώθηκαν. Το περιστατικό απαθανατίστηκε στο τραγούδι του Gordon Lightfoot, «The Wreck of the Edmund Fitzgerald».
Ο Βοηθός Κλιματολόγος του Ουισκόνσιν Εντ Χόπκινς είπε ότι η εποχή των καταιγίδων στις λίμνες ξεκινά τον Νοέμβριο, όταν το ζεστό νερό συναντά τον κρύο αέρα και οι άνεμοι πνέουν ανεμπόδιστα στα ανοιχτά νερά, δημιουργώντας κύματα ύψους 9 μέτρων. Οι λίμνες εκείνη την εποχή μπορεί να είναι πιο επικίνδυνες από τους ωκεανούς επειδή είναι μικρότερες, γεγονός που καθιστά πιο δύσκολο για τα πλοία να παρακάμψουν τις καταιγίδες, είπε.
Ο εύθραυστος χάλυβας μπορεί να έπαιξε ρόλο στη βύθιση
Αλλά είναι σπάνιο να δεις να σχηματίζονται τέτοιες θυελλώδεις θύελλες τον Αύγουστο, είπε ο Χόπκινς. Μια έκθεση της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας αποκάλεσε την καταιγίδα που βύθισε το Δυτικό Καταφύγιο ως «σχετικά μικρή θύελλα», σημείωσε.
Μια σύνοψη του Wisconsin Marine Historical Society για τη βύθιση του Western Reserve σημείωσε ότι η εποχή του ναυτικού χάλυβα μόλις είχε ξεκινήσει και το κύτος του Western Reserve μπορεί να ήταν αδύναμο και να μην μπορούσε να διαχειριστεί την κάμψη και τη συστροφή στην καταιγίδα. Ο χάλυβας γίνεται επίσης εύθραυστος σε χαμηλές θερμοκρασίες όπως αυτές των νερών των Μεγάλων Λιμνών. Η μέση θερμοκρασία του νερού στη λίμνη Superior στα τέλη Αυγούστου είναι περίπου 16 βαθμοί Κελσίου.
Η περίληψη σημειώνει ότι ο Τιτανικός χρησιμοποίησε τον ίδιο τύπο χάλυβα με το Western Reserve και ότι μπορεί να έπαιξε ρόλο στην επιτάχυνση της βύθισης του πολυτελούς πλοίου.
